श्रीभगवानुवाच--इत्यभिप्रेत्य मनसा ह्यावन्त्यो द्विजसत्तमः ।
उन्मुच्य हृदयग्रन्थीन् शान्तो भिक्षुरभून्मुनिः ॥३१॥
ऐसा तो अवंतीचा ब्राह्मण । अतिकदर्यु होता जाण ।
त्याच्या हातींचें गेलिया धन । वैरायचिन्ह पालटलें ॥७४॥
यालागीं वैराग्यविवेक चित्तीं । झाल्या आंदणी ब्रह्मप्राप्ती ।
कृष्ण सांगे उद्धवाप्रती । निजात्मस्थिती साधावया ॥७५॥
पूर्वी होता ब्राह्मणाधम । धनलोभी निंद्यकर्म ।
तोचि झाला द्विजोत्तम । विवेकें परम वैरागी ॥७६॥
पूर्वी केलिया निश्चितार्था । मी साधीन सर्वथा ।
ऐशिया अतिउल्हासता । निजपरमार्था साधक ॥७७॥
माझिया दुःखाचें कारण । माझा मीचि झालों जाण ।
धरितां काम लोभ धनाभिमान । दुःख दारुण मज माझें ॥७८॥
मज दुःख देऊनि गेलें धन । धन तें दुःखाचें भाजन ।
स्त्रीपुत्रार्थ सलोभी आपण । तिंहींच जाण मज दवडिलें ॥७९॥
धरावा ज्ञातीचा अभिमान । तंव स्वयातीं मी सांडिलों जाण ।
मजसी विमुख झाले स्वजन । त्यांचा लोभ कोण मज आतां ॥४८०॥
स्त्री पुत्र स्वजन धन । यांच्या लोभाचें मुख्य कारण ।
माझा मज देहाभिमान । त्यासी माझें नमन साष्टांग ॥८१॥
नमन स्त्रीपुत्रादि धनांसी । नमन स्वयातिस्वजनांसी ।
नमन देहाभिमानासी । संबंध तुम्हांआम्हांसी असेना ॥८२॥
जेवीं कां जळा आणि चंद्रबिंबासी । एकत्र वास दिसे दोहींसी ।
परी चंद्र अलिप्त जळेंसीं । तेंवीं संबंध तुम्हांसीं मज नाहीं ॥८३॥
जेवीं कां अखंड अहर्निशीं । छाया जडलीसे रुपासी ।
तैं रुप न बैसे निजच्छायेसी । तेवीं संबंधू तुम्हांसीं मज नाहीं ॥८४॥
जेवीं तारुण्य ये देहापाशीं । तेणें तारुण्यें देहो मुसमुशी ।
शेखीं तारुण्य सांडी देहासी । तेवीं म्यां तुम्हांसी सांडिलें ॥८५॥
वनीं वसंताचें रिगवणें । वनश्री शोभा मिरवी तेणें ।
तो वसंतू जेवीं सांडी वनें । तेवीं म्यां सांडणें अहंममता ॥८६॥
बाप सवैराग्य विवेक । त्याग करविला अलोलिक ।
देहाभिमाना तिळोदक । दीधलें देख ममतेसी ॥८७॥
जेवीं भ्रष्टलिया पुत्रासी । पिता घटस्फोटें त्यागी त्यासी ।
तेवीं त्यागूनि देहाभिमानासी । स्वयें संन्यासी तो झाला ॥८८॥
जेवीं कां ये फळ परिपाकातें । सांडी जन्मल्या निजदेहातें ।
देंठ न धरी त्या फळातें । फळ देंठातें धरीना ॥८९॥
तेवीं हा न धरी अहंतेसी । अहंता लाजिली न ये यापाशीं ।
हाही देहाभिमानासी । सद्भावेंसीं नातळे ॥४९०॥
जळीं जेवीं पद्मिनीपान । असोनि जळेंसीं अलिप्त जाण ।
तेवीं नातळोनि देहाभिमान । संन्यासग्रहण विध्युक्त ॥९१॥
अन्य संन्यासी करोनि होम । जाळिला म्हणती क्रोधकाम ।
शेखीं तिळतूप होय भस्म । क्रोधकाम संचले ॥९२॥
तैशी नव्हेच याची होमस्थिती । जाळिल्या विकल्पाच्या वृत्ती ।
कामक्रोधांची पूर्णाहुती । केली अहंकृतीसमवेत ॥९३॥
होमूनि निजस्वभावासी । झाला त्रिदंडी संन्यासी ।
आज्ञा घेऊनि गुरुपाशीं । सुखें सुखवासी विचरत ॥९४॥;
